تصمیم گرفتم اولین پارتی تنهاییم رو برم. این واسه من کار سختیه چون عادت دارم ازم مراقبت بشه. ولی بسه دیگه ۲۷ سالم شده. مهم تر حای اینکه satori بعد دو سال اومده نیویورک و نمیخوام از دستش بدم.
این یکی از کارای ساتوری که آهنگ آقای حکایتی رو میکس کرده:
خیلی براش غصه میخورم. الف خیلی وقت پیش، ینی چهار سال پیش اینستاگرامشو پاک کرد. نه فقط اینستاگرام، هرچی اکانت سوشال مدیا داشت رو پاک کرد. دیروز فیسبوک رو اینستال کردم که از تاریخ تولد دوستم مطمین بشم، دیدم الف بهم فرند ریکویست داده. برگشته بود به فیسبوک. عکس پروفایلش یه سلفی بی کیفیت بود. مث همیشه مرتب بود با موهای سشوار کشیده و با یه لبخند، اما سلفی خوبی نبود. از همون سلفی هایی که مردای ۵۰-۶۰ ساله میگیرن، میدونی چی میگم؟
یادم افتاد اخیرا هر عکسی برام میفرستاد همین شکلی بودن، سلفی های بی کیفیت، توی خونه، تنها، اما همچنان مرتب و با لبخند. برای چند ثانیه به این فکردم که آخه این چه عکسیه که میذاره واسه پروفایلش، اما چند لحظه بعد یادم افتاد که الف تنهاست. الف داره طلاق میگیره، دیگه دختراش پیشش نیستن، خیلی زود تنها شده. دیگه کسی نیست ازش عکسای ترگل ورگل و با کیفیت بگیره. آخ که دلم کباب شد. قلبم از غم ترکید براش.
امروز باش حرف زدم و میگفت یکی بهش درمورد فلان چیز توی فیسبوک پیام داده. با یکم جزییات فهمیدم اسکمه و بهش گفتم الف ببین این اسکمه تو خیلی وقته توی سوشال مدیا نبودی حواستو جمع کن. ته دلشو دیدم که چجوری شکست. که یکی نه بخاطر حرف زدن باهاش بلکه برای سو استفاده ازش بهش پیام داده.
اما با همه ی این غم تنهایی الف هنوز داره تلاش میکنه که روحیه اش رو حفظ کنه. هر روز باشگاه میره. شبا با دوستش سریال میبینه... دیگه چی...؟ نمیدونم... شاید اونقدرم کاری از دستش برنمیاد:(
وای دنیا خیلی جای غمگینیه. البته چی بگم. الف کم اشتباه نکرده. این تنهایی و این غم شاید جواب کارما به الفه. اما کارما.. آسون بگیر به الف. اون فقط بلد نبود. نه که نخواد خوب باشه. الف از همون بچگی تو زندگی همش سختی کشیده بود.
زندگی با الف مهربون باش. خواهش میکنم ازت.
دیشب در جهنم بودم. من خودم رو عاشق پارتی، رقص، خارج شدن از دنیای واقعیت و رفتن به دنیایی بالاتر (!) میدونم. اما دیشب وارد دنیایی شدم که متعلق به آنجا نبودم و البته نمیخوام هم که باشم.
وارد فضایی شدیم که دی جی موزیک dubstep میزد. دابستپ نوعی موزیک الکترونیک هست که البته دارک تر و خشن تر هست. جمعیت خیلی زیاد آدم که کاملا در هم فشرده شده بودن من رو به تعجب وحشتواری انداخت (بیشترین تراکم انسانی که تا باحال دیده ام، و این تراکم من رو خفه میکرد) به پیشنهاد سین رفتیم که جلوی دی جی باشیم. همه چیز عجیب بود. از آن رقاص روی سن بگیر که لباس های توری خودش رو با چاقو پاره میکرد و بخاطر نورپردازی شبیه هولوگرام شده بود، تا اون پیر مرد کلاه به سر که احساس تاریکی شدیدی رو بهم منتقل میکرد. نیم ساعت بعد با سردرگمی و اعصاب عجیب از فضای رقص بیرون رفتم و یک ساندویچ ham با میم گاف خوردیم. اما من حالم خوب نبود. فقط میخواستم برگردم خونه.
ساعت ۱:۳۰ وارد پارتی شده بودیم و ساعت ۲:۳۰ بود که دیگه نمیتونستم فضارو تحمل کنم. اما تا ساعت ۴:۳۰ صبح که پارتی تموم شد موندیم. و در اون زمان تمام انرژی من تمام شده بود.
هر چیز بدی توجه من رو برمی انگیخت. آن دو نفری که از اتاقک فلزی بیرون آمدند و دختر که به نظرم کارگر جنسی بود انگار بدترین شبش رو گذرونده بود. اون دودختر و یک پسر که دائما هم رو میبوسیدند و چندش من را در آورده بودند. اون دختر که میرقصید و یک پسر به او پیوست و هرجور که در پابلیک ممکن بود از او استفاده کرد، و خیلی چیزهای دیگه. شاید اتفاقات خوبی هم در حال افتادن بود، اما من فقط چیزهای چندش را میدیدم.
و من هیچ گاردی ندارم که از درونیاتم محافظت کنم. هر احساسی، هر موجی در فضا، چه خوب یا چه بد در من نقش میذاره. و جهنم house of yes باوجود اینکه معروف ترین جای پارتی کردن در نیویورک هست، فقط به من احساس زجر و تنفر داد.
دنیا رنگ دیگه ای به خودش گرفته
-بذار باهات صادق باشم، احساسات من خیلی زیاد بالا پایین میشن. من آدمی هستم که معمولا از خودم ناامیدم و در سرم دارم خودمو سرزنش میکنم. برای همین هم مودی و استرسی ام. قبلا خیلی کمتر اینجوری بودم اما والد سرزنش گر درونم و حس ناامیدی از خودم، این ترم وقتی که درس ماشین لرنینگ رو برداشتم هزار برابر شد. این سومین بار هست که ماشین لرنینگ برمیدارم. یا بهتر هست بگم که به طور رسمی دومین بار. چون شاید بار اول که برداشتم حس کردم اونقدر چیزی بهم اضافه نشده پس باید دوباره یک ادونسش رو بردارم. و درست هم فکر میکردم. چون هر جلسه ی این کلاس برای من شبیه کابوس هست. من خیلی داغون هستم. من یک دانشجوی بیزنس هستم که بین ۶۰-۷۰ تا دانشجوی کامپیوتر ساینس قرار گرفته و اکنون داره پی میبره که هیچی حالیش نیست. خودش رو مقایسه میکنه و احساس شرم و تنفرش نسبت به خودش هر لحظه هزار برابر میشه. و همین یک کلاس، فقط و فقط همین یک کلاس کافی بود که من برای مدتی از زندگی بیفتم و سرخورده بشم.
اما حالا که خودم رو کمی جمع و جور کردم و چند تا موفقیت دست و پا شکسته واسه خودم سروپا کردم، احساس بهتری دارم و حتی اونقدر جرعت پیدا کردم که بیام و درمورد احساسات آزاردهنده ام برای تو بنویسم.
اتفاقات خیلی زیادی افتادن از وقتی که آخرین پست اینجا رو نوشتم. و نمیدونی که چقدر دوست دارم تک تکشون رو با جزییات برات تعریف کنم. اما حیف که نه من حوصله طولانی نوشتن دارم و نه تو حوصله طولانی خوندن.
اما بیا فقط برات بگم که چرا دنیا انقدر رنگ جدیدی برام پیدا کرده. من دوستانی داشتم که اونهارو بد یافتم! خلاصه کنم که رابطه ی میونمون شکر آب شد و من اونهارو از زندگیم پاک کردم. و در ازای رها کردن دوستان سمی، یکی دوماه بعد معجزه ای شد و من یک انسان عجیب رو شناختم که الان بهترین دوستمه. و اون دوستم چیزهای جدیدی رو در دنیا به من نشون داده و باعث شده یکم متفاوت دنیارو ببینم. بعدا شاید بیشتر نوشتم ولی الان بیشتر از این حوصله ات رو سر نمیبرم.
خدافظ
راستش مدت هاست که با نوشتن غریبه ام. دست به قلم شدن و عمیق شدن برام کار سختیه. مدت هاست که خیلی توی چیزی عمیق نمیشم. شدم یه آدم سطحی؟ احتمالا. خودم رو سرگرم درس، پول و روابط با آدما کردم. اگه حالم خوب نباشه حتما خرید چند تیکه لباس حالم رو بهتر میکنه. حتما درس خوندن یا حرف زدن با سارا حالم رو بهتر میکنه. مشکل عمیق کم وجود نداره. اما میذارم دست نخورده باقی بمونن تا اینکه انقدر کمرنگ شن که فراموش شن.
از افسردگی خلاص شدم. و این حرفم الان واقعیه. رنگ ها دیده میشن، طبیعت زیباست، درس خوندن لذت بخشه. پر از انگیزه ام. پر از برنامه برای آینده، و این خوبه. با رشته ام راحت شدم. این ترم موفقیت آمیز بود و الان امتحانای پایان ترم رو دارم. با استادی که کار میکنم خیلی ازم راضیه! به خودم افتخار میکنم که توی این رشته از هیچ به اینجا رسیدم. همین چالشه که برای من قشنگش میکنه.
ولی اتفاقای غمگینی هم در حال افتادنه که انقدر غمش زیاده که نمیخوام الان درموردش حرف بزنم. اصلا نمیخوام توی غم شیرچه بزنم. میخوام سطحی باشم. تلاش کنم و باور کنم من از پس این غم بر میام.
فعلا
اون زمان که زادگاه زندگی میکردیم وقتی دبیرستانی بودم خونه رو عوض کردیم و رفتیم یه آپارتمان نو ساز نشستیم. انقدر نوساز بود که کابینت و سرامیک کف خونه و رنگ دیوار هارو خودمون انتخاب کردیم. وقتی رفتیم توی خونه یه بوی عجیبی داشت. شاید بوی رنگ تازه به دیوارا بود. ولی تا آخر وقتی که توی اون خونه بودیم همون بو همیشه با خونه موند.
الان اومدم توی آپارتمانی که دانشگاه بهم داده. ساختمون نو سازه، و از میزان تمیزی دیوار میشه فهمید که تازه رنگ شده. وسایل چوبی نو و از جنس ام دی اف هستن. اصلا شاید این بوی ام دی افه نه بوی رنگ.
حدود ۲۰ ساعت هست که توی این خونه هستم. و از وقتی کلید انداختم توی در و جاگیر شدم همش یه حسی، یه حس خیلی آشنایی همراهمه. الان تازه فهمیدم. این همون بوی نویی خونه های ایرانه که منو یه حالی کرده. بوی رنگ تازه به دیوار. بوی ام دی اف نو.
خداااا چرا همه چی انقد باید دراماتیک باشه واسه من:/
آخرین روزی هست که توی این خونه هستم. امشب ساعت ۱۰:۳۰ پرواز دارم و غم به ماکسیمم لول خودش رسیده. از خدافظی متنفرم. مخصوصا وقتی تنهایی قراره جایی رو ترک کنم. همه چیز از همین الان نوستالژی شده. درختای کاج اطراف خونه، بوته ی پشن فروت که برگاش به فنس تراس پیچ خورده، گلهای رز توی حیاط که هر چند وقت یه بار پژمرده میشن و چند روز بعدش دوباره غنچه میدن، میز ناهارخوزی که همیشه روش چند تا بسته ی تخمه هست. همه شون انگار دیگه وجود ندارن با اینکه هنوز جلوی چشمم هستن.
همه ی وسیله ها جمع شده ولی هنوز در چمدون و کری‌آن بازه چون شاید آخرین لحظه یه چیزی بخوام بذارم توشون. آیپدم توی شارژه که حین پرواز سریال ببینم و حوصله ام سر نره، اما هنوز فصل یک مندلورین رو دانلود نکردم. دارم خونه رو مرتب میکنم که بعد رفتنم شلوغ پلوغ نباشه. هر از گاهی هم وایمستم و یه نگاه به دور و برم میندازم که چیزی رو جا نذاشته باشم. میم یه ساعت دیگه میاد و با خودم میگم کاش این چند ساعت زود تر بگذره. لحظه ی خدافظی مث کنده شدن پوست میمونه. دقیقا همون حسی که داشتم وقتی از تهران میرفتم به شهر غریب داره تکرار میشه.
هم نمیخوام از اینجا برم، هم میخوام، و این تناقض اذیتم میکنه. تمام مدت از اینجا بیزار بودم و الان دیگه ازش بدم نمیاد. تصویر درختای کاج، بوته ی پشن فروت و گلهای رز تا مدت ها قراره توی ذهنم تکرار شه.
دو ماه و نیم اینجا بودم و پسفردا قراره برگردم نیویورک. نه به خونه ی قبلی، به آپارتمان جدید میرم. از دیروز شروع کردم به سفارش وسیله های ضروری مثل مواد شوینده، حوله و دستمال، ظرف و ظروف و قابلمه؛ اینجور چیزا. جریان از این قراره که من پسفردا بلیط دارم و میم دو هفته بعدش میاد پیشم. دو هفته بدون میم عجیب به نظر میرسه. درسته که از صبح تا عصر رو شرکت بود و اکثر روز به تنهایی میگذشت، اما اینکه مطلقا نباشه اونم دو هفته ی تموم، قلبم رو مچاله میکنه.
ولی سخت ترین قسمتش اینه: دوباره جابجایی...
توی ذهنم سفر کردن و زندگی کردن جاهای مختلف بهترین اتفاق ممکنه، اما چیزی که تجربه میکنم از این جابجایی ها اصلا خوشایند نیست. به اینجا خیلی عادت نکردم. راستش حتی ته ته دلم اینجا رو دوست هم ندارم. ولی کاش میشد تا ابد همینجا موند. چون خسته شدم از دل کندن و دوباره عادت کردن به جای جدید.
استرس شروع ترم هم هست. فشار این ترم برام اونقدر هست که با خودم میگم کاش هیچ‌وقت شروع نشه، کاش دوباره برنگردم نیویورک. کاش اصلا پامو توی دانشگاه نذارم. استرس زا ترین قسمتش برام اینه که این ترم خودم قراره تدریس کنم. نه بعنوان دستیار استاد. بعنوان خود استاد. ایمیلی از یکی از دانشجو ها کرفتم که توش من رو پروفسور خطاب کرده بود و باعث شد مو به تنم سیخ بشه. من اصلا آمادگی این مسئولیت رو ندارم. میترسم که خودمم یکی از همون استادهای بدی باشم که باعث میشن دانشجو از اون درس متنفر بشه. اما در کنار این استرس هیجان زیادی هم دارم. همیشه عاشق درس دادن بودم. همون اندک تجربه ی تدریسم برام خیلی لذتبخش بوده و همیشه آرزوی تدریس جدی رو داشتم. دارم به خواستم میرسم و خیلی هیجان زده ام، اما بینهایت هم میترسم. تمام تلاشم رو میکنم براش.
و بدترین حس این روزا: کاش یه جور دیگه از زمانم استفاده کرده بودم. همون حس حسرت همیشگی. و این حس انقدر تکرار شده که تبدیل به اعتیاد شده.
یه فصل جدید از زندگیم شروع شده که میدونم در آینده همون گذشته ای میشه که یادآوریش خیلی حس خوبی بهم میده. یه جورایی شبیه دوم دبیرستانمه اما خیلی بهتر. زمانی که سعی میکردم زندگی کنم و خودم اونی بودم که داستانم رو مینوشتم، و در عین حال تسلیم اتفاقاتی بودم که خارج از کنترلم بودن.
حواسم به خودم هست. حواسم هست که چی توی سرم میگذره. حواسم هست که توی ناراحتی هم میشه از زندگی لذت برد. حواسم هست که وجودم فقط یه وسیله ست که کمکم کنه برای تکامل.
یکی از عجیب ترین بخش های تراپی برای من اینه که همین که تراپی رو شروع میکنم، حتی قبل از شروع اولین جلسه، به شدت عملکردم توی همه چیز بهتر میشه. یهو شروع میکنم به توجه کردن به خودم، بیشتر درس خوندن، غذای سالم خوردن و کلا از این قبیل کارای خوب.
دلیلش ممکنه این باشه که به افکارم توجه میکنم که بدونم چی قراره توی تراپی بگم. یا ممکنه دلیلش این باشه که میخوام تراپیستمو تحت تاثیر قرار بدم!
اولین جلسه رو یکشنبه شروع کردم و همون جلسه بهش گفتم که یه مشکلی که توی تراپی های قبلیم داشتم این بوده که سعی داشتم مورد تایید روانشناسم باشم. همونطور که توی زندگیم برام تایید دیگران خیلی مهمه. و حقیقتا خیلی خوشحالم که اینو بهش گفتم. چون اونم حواسش هست که من نخوام به بازی بگیرمش یا ناخوداگاه گولش بزنم، همونطور که خودمو گول میزنم.
