در دیار غربت کامفرت زون دارم.

این اتاق الآن خانه است. در این کشور مردم انگلیسیشان خیلی بد است. آنهایی هم که بلدند آنقدر لهجه غلیظی دارند که نصف حرفشان را متوجه نمیشوی. غذا هیچ نمک ندارد‌. همه‌ی شوری را با سویا سس تامین میکنند.من از سویا سس متنفرم. حتی همان سس سویا هم در خیلی از غذاها نیست و تو خودت میتوانی اضافه کنی. من هم اضافه نمیکردم.

بعد از ۴-۵ روز حالم بد شده بود. بی حالی و ضعف داشتم. تمام ماهیجه هایم درد میکرد اصلا تکان نمیتوانستم بخورم. گلاب به رویتان اسهال بدی هم شده بودم و تهوع داشتم. شب لرز میکردم. فکر کردم که بدبخت شدم و کرونا گرفتم. کمی سرچ کردم فهمیدم همه اینها بخاطر کمبود سدیم است! نمک نیاز داشتم. 

قرنطینه هستم و از اتاق نمیتوانم بیرون بروم. یک اپلیکیشن مثل اسنپ پیدا کردم و کلی چیز های نمکی و یک بسته نمک سفارش دادم. ریسپشنیست برایم آورد دم در اتاق و چیزی حدود ۵۰ سنت هم بابت آوردن به اتاقم گرفت.

و الان دیگر ماهیچه هایم درد نمیکند.

من واقعا دوست ندارم از غذای فرهنگ و کشوری گله کنم. اما غذایشان حالم را بد میکند. ترجیح میدهم تمام ۷ روز باقیمانده رو نودل بخورم ولی دیگر بوی غذایشان رو نشنوم.

من دارم یک سری چیز ها مینویسم از این سفر و اتفاقاتی که می‌افتد. تا ماه دیگر همه شان را پست میکنم.