مارو دور ننداز!

من که همیشه توی مدرسه وحشت از دست دادن دوست هامو داشتم و به ندرت به دیگران ترجیح داده شدم، طبیعیه که در ارتباطم با میم‌ آدم حسودی باشم. و من البته اونی بودم که خواهرم از من شیرین زبون تر و بامزه تر بود و من اون بچه ی لاغر عینکی بودم که همیشه ساکت بود، پس بازم طبیعیه که وقتی بهم به اندازه توجه نمیشه ته وجودم خشمگین شم.

و اینکه چرا بعد از اون شب گوشه گیر شدم و نمیتونم باهاش حرف بزنم دلیلش خیلی واضحه.

I feel so left out و از این حرفا. شایدم left out های قبلی باهاش برام تداعی شد. من خیلی حساس شدم. ریدم تو این زندگی.

مشکل من چیه؟ چرا وقتی ناراحت میشم بغ میکنم میشم عین برج زهرا مار فقط بی محلی میکنم. بزرگ شو یکم!